پسرک از پدربزرگش پرسید: پدربزرگ! درباره چه می نویسی؟

پدربزرگ پاسخ داد: درباره تو پسرم؛ اما مهم تر از آنچه می نویسم، مدادی است که با آن می نویسم. می خواهم وقتی بزرگ شدی، تو هم مثل این مداد بشوی!

پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چیز خاصی در آن ندید و گفت: اما این هم مثل بقیه مدادهایی است که دیده ام!

پدربزرگ گفت: بستگی دارد که چطور به آن نگاه کنی. در این مداد پنج صفت هست که اگر به دستشان بیاوری برای تمام عمرت با دنیا به آرامش می رسی.

صفت اول: می توانی کارهای بزرگ کنی؛ اما هرگز نباید فراموش کنی که دستی وجود دارد که هر حرکت تو را هدایت می کند. اسم این دست، خداست. او همیشه باید تو را در مسیر اراده اش حرکت دهد.

صفت دوم: باید گاهی از آنچه می نویسی دست بکشی و از مدادتراش استفاده کنی. انجام این کار باعث می شود که مداد کمی رنج بکشد؛ اما آخر کار، نوکش تیزتر می شود و اثری که از خود به جا می گذارد، ظریف تر و باریک تر خواهد بود؛ پس بدان که باید رنج هایی را تحمل کنی؛ چرا که این رنج ها باعث می شود تا انسان بهتری شوی.

صفت سوم: مداد همیشه اجازه می دهد که برای پاک کردن یک اشتباه، از پاک کن استفاده کنیم. بدان که تصحیح یک کار خطا، کار بدی نیست؛ در واقع، برای اینکه خودت را در مسیر درست نگه داری، لازم است.

صفت چهارم: چوب یا شکل خارجی مداد، مهم نیست، بلکه زغالی اهمیت دارد که داخل چوب است؛ پس همیشه مراقب باش که در درونت چه خبر است.

صفت پنجم: مداد همیشه اثری از خود به جا می گذارد؛ پس بدان هر کار که در زندگی ات می کنی، ردّی از تو به جا می گذارد؛ بنابراین، سعی کن نسبت به هر کاری که می کنی، هشیار باشی و بدانی که چه می کنی.